#سبک_زندگی #امام_حسین_علیه_السلام

ابن عبدالبر و ابن اثیر از مصعب زبیری روایت کرده اند که می گفت:
«حسین با فضیلت و متمسک به دین بود و نماز و روزه و حج او بسیار بود.»[1] عبدالله بن زبیر در وصف عبادت او گفت: «حسین در شب بیدار و در روز، روزه دار بود.»

عقاد می گوید: «علاوه بر نمازهای پنجگانه، نمازهای دیگر نیز به جا می آورد و علاوه بر روزه ماه رمضان، در ماه های دیگر هم روزهایی را روزه می گرفت، و در هیچ سال حج خانه خدا از او فوت نشد مگر آن که ناچار به ترک شده باشد.»[2]

در شبانه روز، هزار رکعت نماز به جای می آورد، و بیست و پنج مرتبه پیاده حج گذارد و این دلیل کمال عبادت و خضوع او به درگاه خداست. روزی از روزها، رکن کعبه را گرفته بود و بدین گونه دعا و اظهار بندگی و ذلت به درگاه خدای عزیز می کرد و او را مدح و ثنا و ستایش می نمود:

الهی نَعَمْتَنی فَلَمْ تَجِدْنی شاکراً وَ ابْتَلَیتَنی فَلَمْ تَجِدْنی صابِراً فَلا انْتَ سَلَبْتَ النِّعْمَةَ بِتَرْک الشُّکرِ، وَ لا ادَمْتَ الشِّدَّةَ بِتَرْک الصَّبْرِ الهی ما یکونُ مِنَ الْکریمِ الا الْکرَم[3]

«خدایا! مرا نعمت بخشیدی و شکر مرا نیافتی، به بلا گرفتارم نمودی و صبر مرا دریافت نکردی، نعمتت را از من دریغ نورزیدی و با ترک صبرم شدت بلا را بیشتر ننمودی. پروردگارا! از کریم غیر از کرم نسزد».

اگر کسی بخواهد حال دعا و پرستش و مسکنت آن امام مجاهد مظلوم را در درگاه خدا بداند کافی است که به همان دعای معروف عرفه رجوع نماید.

پی نوشت ها

[1] اسدالغابة؛ ج 2، ص 20- استیعاب؛ ج 1، ص 378.

[2] ابوالشهداء؛ ص 73.

[3] اسعاف الراغبین؛ ص 183.